Met een klein hartje wandelde ik het Nationaal Multiple Sclerose Centrum in Melsbroek binnen. Ik was toch wat bevreesd voor de directe confrontatie met de effecten van de aftakelingsziekte. Gelukkig zag ik mijn vriend al snel opgewekt zwaaiend bij de ingang staan, zijn trouwe wandelstok in de hand. Zichtbaar blij om mijn bezoek kwam hij op me toegestapt en troonde me mee richting de cafetaria. Alsof ik voor de eerste keer bij hem thuis kwam, toonde hij me enthousiast en fier waar alle revalidatie-activiteiten plaatsvonden. “Ik ben hier voor 4 weken,” vertelde hij me, “maar sommige mensen bij wie de ziekte al een paar stadia verder is, verblijven hier continu.” Ik begreep meteen waar de huiselijke sfeer vandaan kwam.
Het viel me op dat de mensen die we tegenkwamen er energiek en blij uitzagen. Ze mochten dan nog in een rolstoel zitten, dat hield hen zeker niet tegen om door de gangen te racen. Gelach en klingelende bierflesjes kwamen ons uit de cafetaria tegemoet. Veel mensen in rolstoelen, sommigen zichtbaar fysiek aangetast door de ziekte, maar toch veel vreugde. “Geen toeval,” zei mijn vriend, “ook gisteren was er hier een verjaardagsfeestje waar veel gelachen werd.”
Toch toeval, bedacht ik me dan weer, vorige woensdag hadden we het er nog over op onze eerste sessie van de Accende-reeks ‘Ontdek de rode draad in je leven’. In deze reeks reiken we een methode aan om een persoonlijk levensmotief op papier te zetten vanuit de rode draad die zich in ieders leven ontrolt. In de eerste sessie hadden we het over proactiviteit, een cruciale houding om een levensmotief ook daadwerkelijk wortel te laten schieten. De kracht van proactiviteit werd uitvoerig beschreven door de Oostenrijkse psychiater Viktor Frankl in zijn werk ‘Man’s Search for Meaning’ uit 1946. Hij heeft dit werk neergepend vanuit zijn persoonlijke ervaringen en inzichten in de concentratiekampen waar hij vele jaren was opgesloten. Frankl had daar geobserveerd dat er iets gemeenschappelijk was aan de mensen die de vreselijke omstandigheden langdurig wisten te overleven. Ze gaven de omstandigheden die hen troffen niet het allerlaatste woord. Ze waren zich bewust van hun vrijheid om te kiezen wat hun antwoord precies zou zijn. En in dat antwoord konden ze zin en betekenis vinden en leggen. Een mens kan veel verliezen, maar die vrijheid kan hem niet ontnomen worden, bedacht Frankl. Een waardevol inzicht voor iedereen, omdat de mens nu eenmaal een zinzoeker is.
Tijdens de sessie op woensdag zijn we naarstig op zoek gegaan naar voorbeelden van proactieve en minder proactieve houdingen in ons leven. We hebben er heel wat gevonden, typisch in de kleine momenten van het dagelijkse leven: ontmoetingen, gesprekken, omgaan met een frustratie. Maar kijk, één dag later kom ik hier in het nationaal MS centrum enkele voorbeelden van “grote” proactiviteit tegen. Mensen die er ondanks hun ziekte voor kiezen om niet treurend of vol zelfbeklag door het leven te gaan, maar besluiten om met elkaar plezier te maken, vriendschappen op te bouwen en de handen uit de mouwen te steken voor de lokale gemeenschap van het centrum.
Om 20u00 ging de bel en moesten de bezoekers het centrum verlaten. Mijn vriend begeleidde me naar de uitgang. Dat hij ernaar uitkeek om binnenkort terug bij vrouw en kinderen te zijn, zei hij me nog, al was hij ook graag in het revalidiatiecentrum. Hij noemde het een rustgevende en inspirerende plek. Ik kon het best geloven. De waardigheid en kracht die uitgaan van mensen die zich niet zomaar neerleggen bij wat hen overkomt, is zeer aanstekelijk. Ik nam afscheid en stapte het centrum uit met een aangesterkt hart. Een racende rolstoel stoof me voorbij.
Comments